با افزایش کاربرد کامپوزیت ها در پزشکی، استفاده از کامپوزیت های زیست سازگار الیاف کوتاه به عنوان تثبیت کننده‎ استخوان شکسته شده جای خود را نیز باز کرده است. در این مقاله با استفاده از مکانیک آسیب یک تثبیت کننده کامپوزیتی برای شکستگی ناحیه مچ دست -شکستگی زند زبرین یا دیستال رادیوس- برای به تعویق انداختن شکست در تثبیت کننده بهینه سازی می شود. برای مدل سازی رفتار تثبیت کننده، از یک مدل با دو مرحله همگن سازی و همچنین آسیب پیوسته لمتر برای پیش بینی آسیب استفاده می شود. در این مدل سازی از همگن سازی موری-تاناکا برای همگن کردن مدول سختی دانه‎‎ها و از مدل وویت برای همگن‎سازی کامپوزیت سود برده می شود. الگوریتم معرفی شده برای پیاده سازی عددی مدل دو مرحله ای همگن سازی به راحتی می تواند برای پیش بینی شکست در سایر کامپوزیت های الیاف کوتاه نیز مورد استفاده قرار گیرد. پس از راستی آزمایی مدل ارائه شده در یک تثبیت کننده معتبر، به بهینه سازی شکل هندسی این تثبیت کننده پرداخته می شود. نتایج پژوهش نشان می دهد مدل ارائه شده؛ یک مدل کارآمد برای پیش بینی شکست در پلاک های کامپوزیتی الیاف کوتاه است و می‎توان از این مدل برای بهینه سازی تثبیت کننده‎ها بدون آزمون های بالینی و تجربی استفاده کرد.

تثبیت کننده های اسکلتی خارجی به عنوان یک از روش های جراحی ارتوپدی هستند که برای درمان شکستگی های باز یا بسته در استخوان های بلند، جوش دادن مفاصل، افزایش طول استخوان و ناهنجاری های مادرزادی استفاده می شوند. تثبیت کننده اسکلتی خارجی وسیله ای است که در خارج عضو قرار داده می شود و با استفاده از پین هایی که در قطعات شکسته استخوان قرار می دهند شکستگی را جا انداخته و بی حرکت می نمایند و سپس وضعیت پین ها را با اتصال به یک چهارجوب و با استفاده از پیچ و مهره هایی ثابت می کنند و بدین ترتیب قطعات شکسته در امتداد صحیح خود ثابت می شوند. اگر چه فیکساتور ها از لحاظ ظاهری و بیومکانیکی در طول زمان بسیار تغییر کرده اند اما دارای اصول و کارکرد یکسانی هستند. به گونه ای که این فیکساتور ها از یک پین یا سیم های نازک از جنس استیل ضد زنگ تشکیل شده اند که داخل پوست فرو رفته و به استخوان می رسد. این فیکساتور ها بر اساس ساختار هندسی پیکره و قالب انواع مختلفی دارند که شامل فیکساتور های خطی، دایره ای و هیبریدی می -باشد. ساده ترین و پرکاربرد ترین نوع فیکساتور های اسکلتی خارجی، فیکساتور های خطی هستند. استفاده از این روش ها نسبت به روش های دیگر دارای مزایایی از جمله پایدارکردن شکستگی استخوان با فاصله از محل صدمه، عدم وجود گچ، حرکت راحت بیمار، دخالت مفصل به میزان کم می باشد. شل شدن زودرس پین ها، شایع ترین عارضه است که سبب درد، التهاب و ترشح از مجرای پین می شود. این فیکساتورها یک مدل درمانی چندوجهی و موثر است، اما نیاز به مراقبت دقیق در طول دوره درمان دارد. قبل از تصمیم گیری برای استفاده از فیکساتورهای خارجی، باید امکان رعایت دستورالعمل های مراقبت پس از عمل توسط صاحبان بیمار و حیوانات خانگی در نظر گرفته شود. در این مقاله به بررسی انواع فیکساتور های اسکلتی خارجی و مدیریت آنها بعد از جراحی و عوارض آن پرداخته می شود.

سابقه و هدف: استفاده از مالچ یکی از رایج ترین روشهای تثبیت خاک جهت جلوگیری از فرسایش بادی و کنترل ریزگردها عنوان شده است. بکار بردن برخی مالچ ها اقتصادی نیست، لذا استفاده از پسماندهای صنعتی ارزان قیمت و ایمن، در ترکیب مالچها از نظر اقتصادی و همچنین زیست محیطی (بازیافت پسماند) مطرح شده است. بنابراین از اهداف این پژوهش استفاده از دو نوع پسماند صنعتی جهت تهیه مالچ بوده است. با توجه به اینکه روش پروکتور جهت آزمون و مقایسه مقاومت مالچها در نظر گرفته شد، بنابراین هدف دیگر این پژوهش ساده سازی روش پروکتور جهت برآورد مقاومت مالچهای تثبیت کننده خاک تحت تاثیر فرسایش بادی بود.مواد و روش ها: با استفاده از نتایج پژوهش های قبلی و پیش تیمارها تعدادی مالچ مورد آزمون قرار گرفتند. این مالچ ها غیر زنده بوده و از ترکیب درصدهای مختلف از پودر سنگ، لجن کنورتور، خاک رسی و خاک شنی ساخته شدند. دستگاه اینسترون، جهت سنجش مقاومت فشاری مالچ استفاده شد. با توجه به استفاده از روش پروکتور جهت کار با دستگاه اینسترون، ساده سازی این روش نیز انجام شد. این دو روش به نام های «پروکتور» و «پروکتور ساده» نامیده شدند و نتایج این دو روش به عنوان معیار استفاده از روش ساده مقایسه شدند. تیمارها شامل 5 نوع مالچ و سه تکرار بوده که مقاومت فشاری آنها با دو روش «پروکتور» و «پروکتور ساده» اندازه گیری و در قالب طرح فاکتوریل تصادفی مورد مقایسه قرار گرفتند.یافته ها: کاهش درصد رس از 80 به 50 درصد و افزایش درصد شن از 20 به 50 درصد در تیمارهای حاوی رس و ماسه در هر دو روش، موجب کاهش مقاومت فشاری مالچها شد. افزایش درصد پودر سنگ از 5 تا 25 درصد و بطور همزمان کاهش درصد رس از 85 تا 65 درصد به همراه درصد ثابت لجن کنورتور، موجب کاهش مقاومت فشاری با روش پروکتور ساده شده است. اختلاف نتایج بین دو روش پروکتور و ساده معنی دار نبود، ولی روش پروکتور ساده نظم مشخصی را در نتایج نشان داد.نتیجه گیری: کاهش مقاومت فشاری با کاهش درصد رس و افزایش درصد پودر سنگ در مقایسه تیمارهای حاوی رس و پودر سنگ طی روش پروکتور ساده مشاهده شد اما نتایج روش پروکتور فاقد نظم منطقی بود. مقایسه تیمارهای حاوی رس و ماسه نشان داد که در هر دو روش، با کاهش رس و افزایش ماسه از مقاومت فشاری کاسته شده است. نتایج حاصل از آزمون مقاومت فشاری با استفاده از دستگاه اینسترون در دو روش پروکتور ساده و روش پروکتور مقایسه و مشخص گردید که این دو روش از لحاظ آماری اختلاف معنی داری نداشته، هر چند تغییرات منظم نتایج روش پروکتور ساده مشاهده شد. با توجه به ساده بودن و کاهش زمان در روش پروکتور ساده، این روش جهت مقایسه مالچ های مورد استفاده در فرسایش بادی توصیه می شود.

تحقیق حاضر به جدا سازی و شناسایی باکتری های تثبیت کننده ازت در مزارع برنج استان گیلان با هدف آشنایی با سویه های بومی تثبیت کننده در منطقه و بررسی راندمان تثبیت اختصاص دارد. در این تحقیق از 40 نمونه خاک غرقابی استفاده شد و نمونه ها در محیط های انتخابی – اختصاصی باکتری های تثبیت کننده ازت کشت داده شدند و از مجموع آن ها 27 نمونه باکتری تثبیت کننده همیار از جنس های باسیلوس، سودوموناس، انترباکتر و سراشیا شناسایی شد. نتایج حاصل از ارزیابی تثبیت ازت با روش احیای استیلن نشان دهنده آن است که باکتری های جداسازی شده نسبت به باکتری های هم زیست و آزادزی از راندمان کمتری برخوردار هستند.

هدف: متاسفانه عدم دسترسی به تثبیت کننده های صحیح و علمی باعث تغییر رنگ بافتها و گاهی تغییرات کلی در ساختار ارگانهای بدن می شود بنابراین برای دستیابی به تثبیت کننده دقیق و علمی برای رفع این مشکل، پژوهش حاضر انجام شد. هدف از این تحقیق بررسی اثر تثبیت کننده جدید بخش تشریح مشهد روی جسد و نحوه تثبیت عناصر مختلف بدن است. مواد و روشها: در این تحقیق 10 جسد در دو گروه تجربی و شاهد مورد بررسی قرار گرفتند، جسدها از نمونه های تازه که بیش از دوازده ساعت از مرگشان نگذشته بود و آثار بریدگی و نیز جراحت ناشی از عمل جراحی نداشتند انتخاب شدند. گروه تجربی شامل 5 جسد با میانگین وزن 70 کیلو و گروه شاهد نیز 5 جسد با همان مشخصات وزنی بود. در گروه تجربی، مقدار 12 لیتر تثبیت کننده جدید به شریان فمورال هریک با استفاده از اختلاف سطح، طی مدت 48 ساعت تزریق شد. همین مقدار تثبیت کننده معمولی به هریک از جسدهای شاهد طی شرایط مساوی تزریق شد. نمونه ها در وانهای محلول محافظ و در شرایط یکسان برای هردو گروه قرار داده شدند. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که جسدهای گروه تجربی پس از 14 ماه به خوبی تثبیت شده و اجزای آن از نظر آمادگی بافتها به نحو مطلوب قابل رؤیت و ارزیابی بودند، در صورتی که جسدهای گروه شاهد در این زمان نه تنها تثبیت نشدند بلکه اجزای آنها نیز قابل ارزیابی نبودند. نتیجه گیری: براساس تحقیق حاضر استفاده از تثبیت کننده جدید سبب افزایش قوام و کیفیت بافت عضلانی، بهبود تثبیت بافت چربی، فاسیاها، غشاها و بررسی بهتر اعصاب محیطی، مرکزی و عروقی خونی می شود.